Henri Andre Couzy
Op zondag 10 maart kwam toch nog vrij onverwacht een einde aan het bewogen leven van Hans Couzy. Een veel bewogen maar ook een veel besproken leven. In allerlei opzicht.
Hans zou officier worden. Zo veel was wel duidelijk. Afkomstig uit een familie van officieren, met een vader die generaal was. Hans kende het milieu en had een goed stel hersens; hij doorliep dan ook probleemloos de KMA en werd beëdigd tot artillerieofficier. Alras werd duidelijk dat de Koninklijke Landmacht hier niet alleen te maken had met een intelligente jonge officier, maar ook met een persoonlijkheid met nieuwe, frisse ideeën. Natuurlijk vielen die niet altijd in goede aarde. Kenmerk van zijn ideeën was wel dat veelal achteraf bleek dat hij het bij het rechte eind had.
Nieuwe eigenschappen werden zichtbaar tijdens zijn commando over de A-Batterij 11 Afdeling Rijdende Artillerie. Zijn vermogen om samen te werken met officieren, onderofficieren en rijders kwam hier tot volle bloei en leidde tot vriendschappen gedurende zijn verdere leven. Na zijn afstuderen aan de Hogere Krijgsschool, enige staffuncties – waarin hij zich kon ontplooien in zijn specialiteit: het geven van gevraagd en vooral ongevraagd advies – en het voorzitterschap van de Nederlandse Officieren Vereniging, werd Hans in 1978, op jonge leeftijd, Commandant Korps Rijdende Artillerie. Je zou het bij zo’n indrukwekkende cv als die van Hans niet zeggen, maar dit was de mooiste functie uit zijn carrière. Hier kwam alles samen. Leiding geven, een grote vriendenkring van beroepsmilitairen en reserveofficieren, en de mogelijkheden zijn vaardigheden op het gebied van overleg en het bedenken van realistische, innoverende alternatieven verder te vergroten. Hans was al een trouwe bezoeker van samenkomsten van het Korps Rijdende Artillerie, en bleef dat gedurende zijn hele leven. Zijn vriendelijk optreden, gepaard aan een scherp zicht op interessante visies van collega’s, maakte hem tot een graag geziene gast.
Na zijn korpscommando kwam de loopbaan van Hans in een stroomversnelling. Zo was hij Directeur Materieel KL, en later ook Bevelhebber der Landstrijdkrachten. Maar ook in die periode bleef hij met een groot hart een positieve interesse tonen voor het Korps.
Natuurlijk leed Hans onder de kritiek van de media over zijn verantwoordelijkheden inzake het drama in Srebrenica en zijn verhouding met de toenmalige Minister van Defensie. Na zijn vertrek uit werkelijke dienst schreef hij dat van zich af in zijn boek “Mijn jaren als Bevelhebber”. Dat was kritisch, maar niet rancuneus. Hans werd een trouwe bezoeker van de VOA in zijn woonplaats Den Haag. En was ook daar snel onmisbaar. Ongevraagd advies kan je altijd en overal gebruiken.
De laatste jaren ging zijn gezondheid ras achteruit. Zijn geest begon hem in de steek te laten. Maar wij herinneren ons Hans Couzy als die interessante man, met frisse inzichten en een warme persoonlijkheid. Moge hij rusten in vrede.
Hans Sonneveld, Kolonel van het Korps Rijdende Artillerie